Hoi! Bijna een jaar geleden postte ik mijn laatste blogpost. Ik kondigde een radiostilte aan, zonder te weten voor hoe lang. Tijd voor een update! (Spoiler: er is ook heel leuk nieuws!)
Even offline
We zullen maar bij het begin beginnen. (Bijna) een jaar lang niet bloggen, hoe is dat geweest? Achteraf is dat precies wat ik nodig had, denk ik. Ik heb jarenlang altijd alles gedeeld, the good and the ugly. Ik heb het nooit onder stoelen of banken geschoven dat er tegenslagen zijn en dat dingen niet altijd lopen zoals gepland. Of dat nou een relatiebreuk is, studeren, de struggles van het alleen reizen, alleen wonen of persoonlijke tegenslagen zijn: ik heb het altijd eerlijk gedeeld. Toen in 2020 corona uitbrak en ik mijn baan verloor heb ik het best wel zwaar gehad. Misschien wel zwaarder dan ik al die tijd heb toegegeven. Ik heb er toen ook over geblogd in “opnieuw mijn draai vinden”. Dat was nog redelijk in het begin. Uiteindelijk zijn we nu 2 jaar verder en er is veel gebeurd. Toen ik vorig jaar de blogpauze inlaste, kwam denk ik alles bij elkaar. Enerzijds een aantal hele leuke veranderingen en positieve ontwikkelingen na een jaar vol zorgen, stress en onzekerheid (eindelijk een vaste baan zonder zorgen, samenwonen, hondje..) maar anderzijds is dat ook het moment dat je weer kunt ademhalen en alles eens even rustig kunt bekijken. Ik vond het toen tijd om eens een stapje terug te doen en ik merkte dat ik sterk de behoefte had om niet alles te delen en wat meer offline te leven. Het heeft me tijd gegeven voor andere hobby’s en de ruimte om me ook eens te focussen op andere dingen.
In februari kregen we Dobby (Nova Scotia Duck Tolling Retriever). In het begin hadden we onze handen echt vol aan de pup, maar het was ook wel heel fijn. Dobby heeft me toen ik het even moeilijk had echt een stukje zingeving gegeven. Ik vond het namelijk ook heel erg fijn om voor ‘m te zorgen en met ‘m te trainen. Je zou bijna kunnen zeggen dat hij een soort therapie hondje was voor mij en er precies op het juiste moment was gekomen. Inmiddels is hij bijna 1,5 en we zijn echt dikke maatjes. Ik ben zo gek op dat beestje! Als ik thuis ben is hij altijd bij mij in de buurt (as we speak ligt hij achter mijn bureaustoel terwijl ik aan mijn bureau zit te typen) en Mike en ik nemen hem overal mee naartoe. ‘s Avonds een rustig avondje op de bank? Dan ligt hij altijd bij ons, op schoot of zelfs tussen ons in. Wij kunnen niet meer zonder Dobby!
Maar goed, de grootste reden dat ik niet lekker in mijn vel zat was natuurlijk doordat ik mijn droombaan was verloren en dat er heel lang geen ‘lichtje aan het eind van de tunnel’ was geweest. Gelukkig heb ik een fijne baan gehad met super leuke collega’s en hoefde ik me geen zorgen te maken dat ik mijn baan daar kwijt zou raken, maar toch vrat het aan me dat ik wist dat er iets was dat ik leuker vond. Dat vond ik lastig. Het was ook een onderwerp dat ik niet heel makkelijk met iedereen kon bespreken. Zoiets moet je meemaken om te begrijpen, denk ik. Dat maakt het ook wel een beetje eenzaam.
Back in the air!
Eind 2021 kwam dat lichtje aan het eind van de tunnel en kwam de boodschap dat KLM in 2022 de jaarcontractanten van 2019/2020 terug zou halen. Een lang verhaal kort: het is niet zonder slag of stoot gegaan en het heeft me 2 jaar geduld gekost, maar EINDELIJK kan ik weer doen waar ik zo blij van word. Ik heb mijn wing terug en mag weer vliegen!
Leuke sidenote: ik was in Disney met mijn vriend en twee vrienden toen ik het belletje kreeg en te horen kreeg dat ik in april kon beginnen. Alsof het niet beter kon. Het was al een geweldig weekend, maar toen al helemaal! De cursus waarop ik geplaatst werd was ook precies 2 jaar later, precies hetzelfde cursusnummer!
Begin april deed ik de herintrederscursus (een verkorte cursus voor iedereen die destijds een jaarcontract had en nu terug mocht komen) en na 2 weken zwoegen kreeg ik mijn wing weer opgespeld. Inmiddels ben ik alweer een maand aan het vliegen en ik geniet er zo van! Ik ben alweer op een paar bekende bestemmingen geweest en ook al op een paar nieuwe. Zo heb ik Chicago en Rio de Janeiro al aangedaan en mag ik komende week naar Austin (Texas, USA). Het leuke is dat het voelt alsof ik nooit ben weggeweest. De collega’s zijn gezellig, het werk ben ik niet verleerd, ik zit weer helemaal in de flow.. Het is als thuiskomen.
Als je een paar maanden geleden aan me vroeg welk cijfer ik mijn leven zou geven, dan zat ik ergens tussen de 6 en 7. Nu ik weer kan doen wat ik zo leuk vind en tegelijkertijd ook zoveel meer vrije tijd heb, geniet ik weer volop. Ik zit weer op een 9. Mijn vriend zei het laatst tegen me: je bent weer jezelf. En zo voelt dat ook echt. ❤
Blog
Of ik nu weer op regelmatige basis ga bloggen dat weet ik niet, maar ik wilde dit in ieder geval met jullie delen. Vooralsnog loopt mijn domein en hosting nog sowieso tot 2023, dus ik heb nog even tijd om dat uit te zoeken. In de tussentijd beloof ik wel alvast te posten op Instagram, mocht je het leuk vinden om mijn vlieg avonturen en Dobby posts te volgen :).
Hoe is het met jou? Heb jij grote veranderingen doorgemaakt?
Lots of love,
Justine
Follow me on Bloglovin’ – Twitter – Instagram – Pinterest – Facebook
Wat fijn om te horen dat het inmiddels weer goed met je gaat. <3
Jessica heeft onlangs geblogt..Boekrecensie | Toen Winter Zomer Werd – Emily Henry
Wat super leuk deze update en welcome back!