Een tijdje terug had ik een bijzondere gast. Nick blogde over zwijmelfilms door de ogen van een man. Ik kreeg veel leuke reacties, dus ik vroeg of hij nog een stuk wilde schrijven. Hij schreef een stuk over zijn aangrijpende en bijzondere reis naar Auschwitz.
Door Nick – Al jaren stond het op mijn bucketlist. Al vanaf dat ik klein was, vertelde mijn opa verhalen over de oorlog. De verhalen die je erover leest, hoort en ziet. Gruwelijk. Maar ik heb die verhalen altijd interessant gevonden. Vandaar dat ik altijd het grootste en meest indrukwekkende oorlogsmonument wilde bezoeken.
In onze familie hebben we de afspraak, wanneer mijn broertje of ik even groot is als één van onze ouders, gaan we met diegene een weekendje weg. Al lang was ik al groter dan mijn vader en nu kwam het er eindelijk van, samen naar Auschwitz.
Vanuit ons hotel was het een uur rijden naar het eerste kamp, Auschwitz 1. Dit kamp is niet zoals je het verwacht. Het bestaat uit grote stenen barakken en ziet eruit als een groot dorp. Het kamp diende voor de oorlog als legerbasis van het Poolse leger en in de oorlog diende het als concentratiekamp.
Vrijwel meteen na binnenkomst zie je de grote poort, die door de gevangenen zelf is gemaakt, met de wereldberoemde tekst: “Arbeit macht frei.” Vrije vertaling: “Werken geeft vrijheid.” Deze tekst zagen de gevangen als ze terug kwamen van een lange vermoeiende dag werken buiten het kamp.
Het eerste wat opvalt als je het kamp binnenkomt is dat het er zeer druk is. Veel schoolexcursies, vele toeristen. Maar het is doodstil binnen. Iedereen is onder de indruk van zo’n groot stuk wereld geschiedenis.
Het kamp is opgedeeld in verschillende blokken. Met als bekendste blok 11, “Het dodenblok”. Moest je hier naar binnen, dan kwam je er niet meer levend uit. Had je iets verkeerd gedaan in de ogen van de Duitsers, werd je zonder pardon, naakt buiten het blok aan een paal gebonden en nat gespoten. Buiten kon het in de strenge Poolse winters ooit wel -15 worden. Het is niet te bevatten, dat zulke daden verricht konden wonden zonder slag of stoot.
Blok 10 is het blok waar de meeste gruweldaden werden gepleegd. Hier deed de Duitse horrordokter Josef Mengele experimenten op mensen. Waaronder bijvoorbeeld blauwe stof te injecteren in de ogen van gevangenen, om te kijken of ze zo blauwe ogen kregen. Naar de idealen van Hitler.
In bijna elke barak is een tentoonstelling gemaakt van het leven van de gevangenen in de kampen. Je ziet zalen, helemaal gevuld met schoenen. Zalen vol met koffers. Zalen vol met haren, wat afgeschoren is om zo door te kunnen verkopen. Het contract lag er ook al, met de prijsafspraak voor een kilo haren.
In een zaal gevuld met portemonnees, kwam ik een portemonnee tegen van ene M. Frank, uit Holland. Wie weet was het familie van Anne. En een boeketje bloemen vertekend de gruwel die zich hier geeft afgespeeld in deze gaskamer.
Alles wat je ziet is uiterst indrukwekkend. Maar hetgeen wat de meeste indruk op me heeft gemaakt, is de gaskamer. Buiten sta je in een rij, te wachten om naar binnen te kunnen. In de oorlog stonden ze zo ook te wachten maar dat moesten ze bekopen met de dood. Je komt in een grote betonnen kamer. Niets meer, niets minder. In het dak zitten luikjes waar het beruchte gif Zyklon-B naar binnen werd gegooid. Dit gif reageerde met lucht waardoor er blauwzuur ontstond en de gevangenen stikten.
Meteen daarna werden de gevangenen verbrand en in grote asputten gegooid of over het land uitgestrooid waar de andere gevangenen aan het werk waren.
Het is niet te bevatten dat je in een ruimte staat waar duizenden mensen zijn gestorven.
Deze gaskamer was een kleine variant waar “maar” 400 personen tegelijk in konden. Hoe je het ook went of keert, niet te bevatten wat er is gebeurd in die ruimte.
Het spoor met daarachter de dodenpoort waar de mensen aankwamen. Gevangenen die per trein aankwamen en naar het pad op de allereerste foto werden gestuurd, liepen regelrecht de gaskamers in. Binnen 3 uur na aankomst in het kamp, werden ze vergast.
De gaskamer was het laatste wat we hebben bezichtigd in kamp 1. Na een korte lunch zijn we naar kamp 2 gereden. Daar zag je meteen de grote poort. Ook wel de dodenpoort genoemd. Hieronder kwamen de treinen aan die de gevangenen vervoerden. Wagons van 8 bij 3 meter, waar soms 140 mensen in gepropt werden, kwamen hier aan. De gevangenen werden meteen geselecteerd. Ouderen, kreupelen en vrouwen werden meestal meteen naar de gaskamers gestuurd. Sterke mannen konden meteen aan het werk.
Dit kamp is zo gigantisch groot. Niet te bevatten.
Veel is er door de Duitsers opgeblazen, omdat ze wilden verdoezelen wat ze hebben gedaan. Ook de gaskamers zijn in dit kamp niet meer intact. We hebben het hele kamp rondgelopen vol ongeloof. Dat ongeloof zal er altijd blijven. Het is niet te geloven wat er is gebeurd. Je moet ook niet gaan nadenken over hoe het heeft kunnen gebeuren, hoe het kon dat niemand er iets tegen deed, want dan word je gek.
Zou jij Auschwitz willen bezoeken?
Toedeloe,
Nick
Wauw.. Ik wil ook ooit nog een keer naar Auschwitz, ik vind de WOII zo interessant. Je hebt wel echt mooie foto’s gemaakt
Ik zou ooit nog weleens Auschwitz willen bezoeken. Een paar jaar terug heb ik Theresienstadt in Tsjechië bezocht, zo ontzettend indrukwekkend. Mooie foto’s heb je gemaakt!